سنجش و ارزیابی تاب‌آوری ذینفعان محلی در مواجهه با خشکسالی (منطقه مورد مطالعه: روستای نردین، شهرستان میامی، استان سمنان)

ﻛﺸﻮر اﻳﺮان ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻗﺮارﮔﻴﺮی در ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﻲ، به­‌شدت در ﻣﻌﺮض ﺧﺴﺎرات و آﺳﻴﺐﻫﺎی وارده از ﻣﺨﺎﻃﺮه ﺧﺸﻜﺴﺎلی می­باشد و ﻣﻴﺰان آﺳﻴﺐﻫﺎی وارده ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ اﻗﺘﺼﺎدی، ﻣﺤﻴﻄﻲ و اﺟﺘماعی ﺑـﻪ ﻃﺮق ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲﺷﻮد. ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻴﺰان ﺗﺎب­آوری ﺟﻤﻌﻴﺖ و ﮔﺮوهﻫﺎی اﻧﺴﺎﻧﻲ درﮔﻴﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻗﺪاﻣﻲ اﺑﺰاری در راﺳﺘﺎی ﭘﻴﺸﮕﻴﺮی از زاﻳﺶ ﻓﺎﺟﻌﻪای ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ زﻳﺴﺘﻦ در ﻧﻮاﺣﻲ ﭘﺮﺧﻄﺮ ﻣﻄﺮح اﺳﺖ. در این راستا هدف از مقاله حاضر سنجش تاب­آوری ذینفعان محلی (بهره­برداران منابع آب) در مواجه با خشکسالی در سطح روستای نردین شهرستان میامی استان سمنان می­باشد که با استفاده از معیارها و شاخص­ها در ابعاد مختلف اجتماعی- فرهنگی، انسانی، اقتصادی، نهادی، فیزیکی و طبیعی، میزان تاب­آوری بهره­برداران در مواجه با خشکسالی از طریق پرسشنامه تاب­آوری و با استفاده از نرم‌افزار SPSS سنجش شده است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است و حجم نمونه در تحقیق، طبق جدول مورگان، 28 نفر از بهره­برداران محلی برآورد شده است. نتایج یافته ها حاکی از آن است که میانگین تاب­آوری ذینفعان محلی روستای نردین 95/2 است که نشان می­دهد تاب­آوری بهره­برداران این روستا از میانه مطلوب پایین­تر بوده و در وضعیت نامساعدی هستند. همچنین نتایج آزمون تی­تک نمونه­ای نشان داد که این افراد از لحاظ مولفه اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی و طبیعی بیشترین میزان تاب­آوری را داشته ولی از لحاظ مولفه­ نهادی دارای سطح پایینی از تاب­آوری می­باشند. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻣﻲ­ﺗﻮان ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﺺ­ﻫﺎ و ﻣﻌﻴﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑـﻪ اﻓﺰاﻳﺶ ﺳﻄﺢ ﺗﺎب آوری ذینفعان روﺳﺘﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﮔﺮدد، ﻳﻜﻲ از ﺿﺮوری‌ﺗﺮﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎ جهت ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﻲ ﻣﻲ­ﺑﺎﺷﺪ.